അവകാശികൾ

ആഷ്ടൺ ടവറിലെ വലിയ ഘടികാരം 12 തവണ മുഴങ്ങിയാലാണു വെടിക്കോപ്പുകൾക്ക്‌ തിരി കൊളുത്തേണ്ടത്‌ എന്നവനറിയാമായിരുന്നു. നമ്പർപ്പ്ലേറ്റിളക്കിക്കളഞ്ഞ വലിയ കറുത്ത വാനിൽ നിന്നിറങ്ങും മുൻപേ റിച്ചാഡ്‌ അവനെ അത്‌ പറഞ്ഞ്‌ പഠിപ്പിച്ചതുമാണു. എങ്കിലും കയ്യിൽ കെട്ടിയ തുകൽസ്റ്റ്രാപ്പുള്ള വാച്ചിൽ സമയം 11.55 ആയപ്പോൾ അവനു ശങ്ക തുടങ്ങി. 12 മണികൾ മുഴങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിട്ടാണോ തിരി കൊളുത്തേണ്ടത്‌, അതോ മണികൾ മുഴങ്ങി തുടങ്ങുമ്പൊഴോ?

ആ രാത്രിയിലാദ്യമായി അവന്റെ ജീർണിച്ച വാച്ചിലെ സെക്കന്റ്‌ സൂചിക്കു വേഗത കൂടിയ പോലെ അവനു തോന്നി. തിരി കത്തിക്കാനായി കൈവെള്ളയിൽ കൂട്ടിപ്പിടിച്ചിരുന്ന തീക്കൊള്ളികൾ വിയർപ്പിൽ നനയുന്നു. കാലമർത്തി വെച്ചിരിക്കുന്ന പലകക്ക്‌ കീഴെ മഞ്ഞുരുകുന്നുണ്ട്‌. ആരോടെങ്കിലും ചോദിക്കണം. നാണക്കേടാണു, എങ്കിലും ചോദിച്ച്‌  സംശയം തീർത്തില്ലെങ്കിൽ കുഴപ്പമാവും. ഫ്രെഡും തോമസും മ്യൂസിയത്തിന്റെ ഉള്ളിൽ പെട്ടുപോവും. റിച്ചാഡിനു കലി കയറിയാൽ കൊന്നു കളയാനും മടിക്കില്ല. അയാളുടെ കയ്യിലെ ഇരട്ടക്കുഴൽ തോക്കിൽ ഉണ്ട ഇടാൻ ഓൾഗ ബാരൽ തുടച്ച്‌ മിനുക്കി കൊടുക്കുന്നത്‌ ഇന്നലെ കൂടി കണ്ടതാണു. 

ഓൾഗയെക്കുറിച്ചാലോചിച്ചപ്പോൾ ഒരു സമാധാനം തോന്നുന്നു. 

അവളിപ്പോൾ എവിടെയാവും? കിഴവൻ ആദമിന്റെ മുറിയിൽ? അതോ ചൂതുകളിക്കാരൻ എഡ്ഡിന്റെ കിടക്കയിലോ? ഈ രാത്രി ആരാണവളെ സ്വന്തമാക്കിയതാവോ. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച്ച സ്വരുക്കൂട്ടി വെച്ച 50 പൗണ്ട്‌ വില്ലിയമ്മായിക്കു കൊടുത്ത്‌ ഓൾഗയെ മുറിയിലേക്ക്‌ വിളിച്ചപ്പോൾ കടന്നുവന്നത് കൂടുതൽ നോട്ടുകളെറിയുന്നവന്റെ മുന്നിൽ കമിഴ്‌ന്ന് വീഴുന്ന നക്ഷത്രവേശ്യയല്ല, മറിച്ച്‌ സുസ്മേരവദനയായ, കാതരമായ കണ്ണുകളുള്ള ഒരു നല്ല കാമുകിയാണു. അവൾ ഒരൽപം നാണത്തോടെ വന്നടുത്ത് കിടന്ന് ചെവിയിൽ കിന്നാരം പറയുകയാണുണ്ടായത്‌. 

"ഇന്നു ഞാൻ 250 പൗണ്ട്‌ സമ്പാദിച്ചു, അലൻ. നമുക്കുള്ള കട്ടിലും വിരിപ്പുകളും വാങ്ങാനും 2 മാസത്തെ മുറി വാടകക്കും ഉള്ളതായി എന്റെ കൂട്ടിവെപ്പ്‌. നിനക്കോ?"

അന്ന് അലൻ മിണ്ടിയില്ല. ഉച്ചക്ക്‌ ഉണ്ണാതെ, ഓവർസ്സിയർ ബ്രാഡ്‌ എറിഞ്ഞുകൊടുത്ത ജാമോ നെയ്യോ തേക്കാത്ത റൊട്ടി തിന്ന്, നാൽപതിലധികം ചാക്കു സിമന്റും കല്ലും ചുമന്നും ഉണ്ടാക്കിയ അൻപത്തിയഞ്ച്‌ പൗണ്ടിൽ അഞ്ച്‌ പൗണ്ട്‌ നാണയങ്ങൾ പോക്കറ്റിൽ കിടന്നത്‌ അയാൾ ചേർത്ത്‌ പിടിച്ചു.

"എത്രയും വേഗം ഒരു നല്ല വാഗണും പിന്നെ ഗ്രാമത്തിൽ ഒരു സത്രവും കണ്ടുപിടിക്കണം അലൻ. എനിക്കിവിടെ മടുത്തു. ഈ കൂറയും എലിക്കാഷ്ടവും മണക്കുന്ന ബ്രെഡും പിന്നെ എത്ര ഉരച്ചാലും വെളുക്കാത്ത നാറുന്ന വസ്ത്രങ്ങളും. നിനക്കും വേണ്ടേ ഒരു ജീവിതം? എത്ര നാൾ ഞാൻ എന്നെ വിറ്റ്‌ നിന്റെ മുന്നിൽ-?"

അങ്ങനെയാണു അലൻ റിച്ചാഡിനു മുന്നിൽ എത്തിയത്‌. 500 പൗണ്ടിനു വേണ്ടി. ഭാഗ്യമെന്നു പറയട്ടെ, റിച്ചാഡ്‌ അന്ന് ശിങ്കിടികളുമൊത്ത്‌ ഒരു കൊള്ളക്ക്‌ കോപ്പുകൂട്ടുകയായിരുന്നു. റിച്ചാഡും പത്ത്‌ ശിങ്കിടികളും. കൂട്ടത്തിൽ പന്ത്രണ്ടാമനാവാൻ അവനെ അവർ അനുവദിച്ചു. 450 പൗണ്ട്‌ വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. റിച്ചാഡ്‌ വില്ലിയമ്മായിക്കു ആളയച്ച്‌ ഓൾഗയെ വരുത്തിച്ചു. അയാളുടെ വിശാലമായ തോക്കുശേഖരണം കാണാൻ കിടപ്പ്‌ മുറിയിലേക്ക്‌ പോകുന്നതിനു മുന്നെ ഓൾഗ അലനു നേരെ കണ്ണയച്ചു.

എല്ലാം ശരിയാവും. അവർ പരസ്പരം മനസ്സാലെ പറഞ്ഞു.

11.57 ആവുന്നു. തലയിൽ കെട്ടിവെച്ച പാതി കീറിയ തുകൽത്തൊപ്പിക്കുള്ളിലൂടെ നിലാവും മഞ്ഞും ഒന്നിച്ചിറങ്ങി. തലയോട്ടിയും തൊലിയും മരവിക്കുന്ന പോലെ. അലൻ എന്നിട്ടും വിയർത്തു. ഇനി മൂന്ന് മിനിട്ടുകൾ. 

തോമസ്‌ ഇപ്പോൾ കിരീടമിരിക്കുന്ന മുറിയിൽ കയറിയിരിക്കും. സമയമാവുമ്പോൾ അയാൾ അതെടുത്ത്‌ ഓടിളക്കിയിരിക്കുന്ന ഫ്രെഡിനു എറിഞ്ഞു കൊടുക്കും. അപ്പോഴാണു വെടിക്കെട്ട്‌ കൊളുത്തേണ്ടത്‌. കാവൽക്കാരുടെ ക്വാർട്ടേഴ്സും കാവൽപ്പുരയും കത്തണം. എല്ലാം പുകയിൽ മുങ്ങുമ്പോൾ വില്ല്യമും ഷാക്കും മ്യൂസിയത്തിന്റെ വാതിലുകൾ വെടി വെച്ച്‌ തകർക്കും. ഹാർവ്വി കറുത്ത വാൻ ഗേറ്റിലേക്ക്‌ ഓടിച്ച്‌ കയറ്റും. ഫ്രെഡ്‌ മുകളിൽ നിന്നും തോമസ്‌ ഉള്ളിൽ നിന്നും പുറത്ത്‌ വരും. എല്ലാരും കൂടെ വാനിൽ കയറി രക്ഷപ്പെടണം. ഈ തക്കത്തിനു താനും കൂടെ വന്ന വെടിക്കാരും പൊളിഞ്ഞ റോഡിന്റെ ഇടത്ത്‌ കൂടെ ഓടി റിച്ചാഡിന്റെ പഴയ കോട്ടേജിൽ കയറണം. അവിടെ വെച്ച്‌ തോമസോ ഫ്രെഡോ 

തനിക്ക്‌ കിരീടം കൈമാറും. അത്‌ സൂക്ഷിച്ച്‌ റിച്ചാഡിന്റെ അടുത്ത്‌ എത്തിക്കണം. ഇതിലെ ആദ്യ ഭാഗം ഒരു മിനിട്ട്‌ കൊണ്ട്‌  തീർക്കണ്ടതാണു. അതിനുള്ള തിരിയാണു കയ്യിൽ.

ഒരു മിനിട്ട്‌ പൊട്ടാനും പുകയാനുമുള്ള കോപ്പേ അവന്മാർ നിരത്തിയിട്ടുള്ളൂ. അതാണു കുഴപ്പമായത്‌. ശവങ്ങൾ. 

12 മണി അടിച്ച്‌ തുടങ്ങുന്നതും അവസാനത്തെ മണി അടിച്ച്‌ കഴിയുന്നതും തമ്മിൽ 12 സെക്കന്റ്‌ സമയം ഉണ്ട്‌. താനവിടെ തിരി തെറ്റിച്ച്‌ കൊളുത്തിയാൽ പാവം ഫ്രെഡ്‌ കിരീടമില്ലാതെ ഇറങ്ങേണ്ടി വരും. തോമസ്‌ കിരീടവും കൊണ്ട്‌ തുറക്കാത്ത വാതിലിനു മുന്നിൽ പെടും. വൈകിയാൽ വാൻ വരുന്നത്‌ തയ്യാറായി നിൽക്കുന്ന കാവൽക്കാരുടെ മുന്നിലേക്കാവും.

മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന പൊന്തക്കാടിനുള്ളിലൂടെ തന്റെ തലയിലേക്ക്‌ 

റിച്ചാഡിന്റെ ഇരട്ടക്കുഴൽ അമരുന്നതായി അലനു തോന്നി.

11.59

കൂടെ വന്ന വെടിക്കാർ എല്ലാം ചെക്ക്‌ ചെയ്ത്‌ 

തള്ളവിരലുയർത്തിക്കാണിച്ച്‌ പിന്നിലേക്ക്‌ വലിഞ്ഞു. കൂട്ടത്തിലെ നേതാവായ റോബിയെ അലൻ കഴുത്തിൽ പിടിച്ച്‌ അടുക്കലിരുത്തി. 

"ഇവിടെയിരിക്ക്‌!"

"എനിക്ക്‌ പോവണം. ഞാൻ ഇവിടെ ഇരിക്കുന്ന ഭാഗം തിരക്കഥയിലില്ലാത്തതാണു!"

"ഭയമാണെന്നു സമ്മതിക്ച്ചേക്കൂ", അലൻ അയാളെ പുച്ഛിച്ചു.

"നോക്കൂ അലൻ. നിങ്ങളീ പണിയിൽ പുതിയതാണു. 

നിങ്ങൾക്കിതിന്റെ ഉള്ളുകളികൾ അറിയാഞ്ഞിട്ടാണു. കിരീടം ഏറ്റുവാങ്ങുന്ന ആളുടെ കൂടെയിരിക്കാൻ എനിക്ക്‌ 

സാധ്യമല്ല. കോളറിൽ നിന്നു വിടൂ, പ്ലീസ്‌"

"കിരീടമേറ്റു വാങ്ങുന്ന ആൾക്കെന്താ കുഴപ്പം? നിങ്ങളെന്നെ കളിപ്പിക്കയാണു! ഭീരു" 

അലൻ നിലത്തേക്കു തുപ്പി. തുപ്പലിൽ വായിൽ ചതച്ചിരുന്ന പുകയിലക്കഷണങ്ങൾ താഴെ വീണു. ഉമിനീരിന്റെ ചൂടിലുരുകിയ ഒരു തുള്ളി മഞ്ഞിൽ അത്‌ കലങ്ങി.

"നോക്കു അലൻ. നിങ്ങൾക്കീ കഥ അറിയില്ലായിരിക്കാം. അഥവാ 

അറിഞ്ഞിട്ടും വിശ്വാസമില്ലായിരിക്കാം. എങ്കിലും ഒരു കാര്യം പറയട്ടെ, ആ കിരീടത്തിന്റെ കൂടെ രണ്ടാൾ, രണ്ടവകാശികൾ, രണ്ടുടമസ്ഥർ ഒരിക്കലും വാഴില്ല. ഒരുത്തനു മരണം നിശ്ചയമാണു സുഹൃത്തേ. നിങ്ങൾ ഒറ്റക്ക്‌ 

വാങ്ങുന്നതും കൊടുക്കുന്നതുമല്ലേ അപ്പോ നല്ലത്‌? നമ്മളെ വിട്ടേക്കൂ" റോബിയുടെ സ്വതേ കോടിയിരുന്ന ചുണ്ടുകൾ വിറച്ചു. വിരലുകൾ കോച്ചിപ്പിടിക്കുന്നു. ലെതർ തൊപ്പിക്കുള്ളിൽ നിന്നും വെളുത്ത മുടിയിഴകൾ ഇറങ്ങി വരുന്നു. 

ഓൾഗക്കും വെളുത്ത മുടിയാണു! 

"പൊക്കോളൂ" അലൻ അയാളെ സ്വതന്ത്രനാക്കി. പോവുന്നതിനു മുന്നെ അവൻ അയാളുടെ നെറ്റിയിൽ ചുംബിച്ചു. ദൂരെ ഒരിടത്ത്‌ ഓൾഗയിൽ അതൊരു വികാര വേലിയേറ്റമുണ്ടാക്കി.

റോബി കുന്തം മിഴിച്ചിരുന്നു. 

"പോവുന്നില്ലേ?"

അലൻ ചോദിച്ചു.

12 മണി. ആഷ്ടൺ ക്ലോക്കിൽ മണികൾ മുഴങ്ങിത്തുടങ്ങി.

"കൊളുത്തൂ!!!" 

റോബി അലറി.

"ഇപ്പഴോ?" 

"പിന്നെ എപ്പോഴാണു, മണ്ടാ!!" അയാൾ നിലത്തിരുന്നു ചാടുകയായിരുന്നു.

അലൻ ചിന്തിച്ചു. 

12 മണികൾ മുഴങ്ങി കഴിഞ്ഞിട്ടോ, അതോ ആദ്യ മണി മുഴങ്ങുമ്പോഴോ തിരി കത്തിക്കേണ്ടത്‌? 

റോബി അലന്റെ തലക്ക്‌ ഒരു കിഴുക്ക്‌ കൊടുത്തു.

"കത്തിക്കെടാ നായേ!"

ദൂരെ ഇരുട്ടിൽ മ്യൂസിയത്തിന്റെ മേൽക്കൂര തലയുയർത്തി നിന്നു. അതിന്റെ വിക്ടോറിയൻ ശൈലയിൽ നിർമ്മിച്ച മിനാരങ്ങളിലൊന്നിൽ നിന്നു പെട്ടെന്നൊരു ആൾ രൂപം പൊന്തി.

"ദേ ഫ്രെഡ്‌! കത്തിക്കെടാ പൊട്ടാ" റോബി അലറിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. 

കാവൽപ്പുരകളിൽ വെളിച്ചം തെളിഞ്ഞു. ആരോ വിസിലടിക്കുന്നു.

ഇന്നു കിട്ടുന്ന 450 പൗണ്ട്‌ കൊണ്ട്‌ ഓൾഗയെയും കൂട്ടി കണ്ട്രിസൈഡിൽ പോയി താമസമാക്കണം. തടി കൊണ്ട്‌ നിർമ്മിച്ച ഒരു കൊച്ചു വീട്ടിൽ അവളെ സമധാനമായി പാർപ്പിക്കണം. 

തണുത്ത രാവിൽ, ബഹളങ്ങൾക്കിടയിൽ മനസ്സ് കുതറുന്നു. ചിന്തകൾ താളവും ശ്രുതിയും തെറ്റി തലച്ചോറിൽ തില്ലാന പാടുന്നു.

ഫ്രെഡ്‌ വെടി കൊണ്ട്‌ വീണു. കിരീടം പൊളിഞ്ഞ ഓടിലൂടെ 

തിരികെ തോമസിലേക്കെത്തി.

അലൻ കൊള്ളികളുരച്ചു. കത്തുന്നില്ല. ആകെ നനഞ്ഞിരിക്കുന്നു. റോബി തരിച്ചിരുന്നു. നേരത്തേ ഓടിപ്പോയ വെടിക്കാരിലാരോ തലയിൽ കൈ വെച്ച്‌ നിലവിളിച്ചു. 

"നശിപ്പിച്ചു!!"

റോബി എണീറ്റ്‌ അടുത്ത്‌ കിടന്ന രണ്ട്‌ കല്ലുകളെടുത്ത്‌ വെടിക്കോപ്പുകൾക്കരികിലേക്ക്‌ ഓടി. പോവുന്ന വഴി അവൻ തിരിഞ്ഞ്‌ നിന്നു അലനെ പ്രാകി. ആഷ്ടൺ ക്ലോക്കിൽ പന്ത്രണ്ടാമത്തെ മണിയും കഴിഞ്ഞു.

അലൻ തെറ്റാതെ എണ്ണിയിരുന്നു. നെഞ്ചിൽ കിടന്ന ഹൃദയം ദ്രുതമായി ചലിച്ചു.  അതിന്റെ ഉള്ളറകൾ അതിവേഗം അടഞ്ഞും തുറന്നും കൊണ്ടിരുന്നു. മുകളിൽ നിന്നു വീണ രണ്ട്‌ തുള്ളി വെള്ളമാണു അലനു സ്ഥലകാലബോധം നൽകിയത്‌. 

പന്ത്രണ്ട്‌ കഴിഞ്ഞൊ? അവൻ സ്വയം ചോദിച്ചു. വിയർത്തു. 

റിച്ചാഡിന്റെ ഇരട്ടക്കുഴൽ നെറ്റിയിലമരുന്നു.

സംശയം തോന്നാൻ കണ്ട നേരം! അവൻ സ്വയം പ്രാകി.

റോബി ഓടിപ്പോയി കല്ലുരച്ച്‌ വെടിക്കോപ്പിനു തീ കൊടുത്തു. കറുത്ത വാൻ ഗേറ്റ്‌ തകർത്ത്‌ അകത്ത്‌ കടന്നു. അലൻ നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ തീ പിടിച്ച ഒന്നു രണ്ട്‌ കാവൽക്കാർ മുന്നിലൂടെ ഓടി കൂട്ടിയിടിച്ച്‌ വീഴുന്നു. പുകയിൽ റോബിയെ കാണാനില്ല.

മ്യൂസിയത്തിന്റെ വാതിൽ പൊളിച്ച്‌ തോമസ്‌ പുറത്തിറങ്ങി.

ഇനി നേരം കളയാനില്ല. ഇനി സംശയങ്ങളുമില്ല. 

എത്തേണ്ടിടത്ത്‌ എത്തുക തന്നെ. അലൻ പൊന്തക്കാട്ടിൽ നിന്നു പൊന്തി. മഞ്ഞിൽ കാലു പൂണ്ടു പോവുന്നു. നീട്ടി വെക്കാനോ പെട്ടെന്നെടുക്കാനൊ പറ്റുന്നില്ല. പുറകിൽ വെടിക്കോപ്പുകൾ കത്തിയെരിയുകയാണു. റോബിയും കൂടെ കത്തുന്നുണ്ടാവാം എന്ന ചിന്തയുടെ ചൂടിൽ മഞ്ഞും മനസ്സും അലിഞ്ഞു. അവൻ ഓടി.

ഗേറ്റ്‌ കടന്ന വാനിന്റെ പാസഞ്ചർ സീറ്റിൽ ഇരുന്ന തോമസിന്റെ നെഞ്ചിലൂടെ ഒരു ബുള്ളറ്റ്‌ കയറിയിറങ്ങി. ഡ്രൈവിംഗ്‌ സീറ്റിൽ ഇരുന്ന് ഹാർവ്വി കിരീടത്തെ ഭദ്രമായി പിടിച്ചിരുന്നു. വാൻ ഗേറ്റും മതിലും കടന്ന് പൊളിഞ്ഞ റോഡിലേക്ക്‌ കയറി.

ഏകദേശം ഒരഞ്ഞൂർ മീറ്റർ അലൻ ഓടിയിരിക്കണം. പിന്നിൽ ഏതോ ഒരു വാഹനത്തിന്റെ വെളിച്ചം കണ്ട് അവൻ ഇടത്‌ വശത്തേക്കൊതുങ്ങി. പൊലീസാണെങ്കിൽ പിടി കൊടുക്കരുത്‌! 

കറുത്ത വാൻ വന്നു നിന്നു. പിന്നാലെ പൊലീസ്‌ കാറുകൾ പാഞ്ഞു വരുന്നുണ്ട്‌. ഹാർവ്വി അലനു നേരെ കിരീടം എറിഞ്ഞ്‌ കൊടുത്തു. എന്നിട്ടു കാർക്കിച്ച്‌ തുപ്പി.

"പിന്നിലൊരു ശവമുണ്ട്‌. പിന്നെ മ്യൂസിയം മൈതാനത്തിന്റെ മുന്നിലും. അതുകൂടെ എടുത്ത്‌ കൊണ്ടുപോടാ നായേ..!!"

അലൻ കിരീടം വാങ്ങിപ്പിടിച്ചു. പിന്നിൽ പൊലീസ്‌ കാറുകൾ ഇരമ്പി വരുന്നു. 

രക്ഷപ്പെടണം. അലൻ പൊളിഞ്ഞ റോഡിൽ നിന്നിറങ്ങി മതിൽ ചാടിയോടി.

പിന്നിൽ വെടിയൊച്ചകൾ കേട്ടു. ഒച്ചകൾ കുറഞ്ഞ് അലിഞ്ഞ് ഇല്ലാതാവുന്ന അത്ര ദൂരം അവൻ ഓടി. മുന്നിൽ ഹൂബ്ബർ പാർക്കിന്റെ 

പച്ച സൈൻ ബോർഡ്.

12.30 കഴിഞ്ഞിരിക്കണം. മങ്ങിയ നിലാവുണ്ട്‌ എവിടെയും. മഞ്ഞു പരന്ന് കിടക്കുന്ന ഹൂബ്ബർ പാർക്കിന്റെ കൈവരികൾ മരവിച്ചിരിക്കുന്നു. ഉറഞ്ഞ ഊഞ്ഞാലുകളുടെയും ഉരുകിയ വെള്ളമൊലിക്കുന്ന സ്ലൈഡുകളുടെയും ഇടയിൽകൂടിയാണു അലൻ ഓടുന്നത്‌. ശുഭ്രമായ മഞ്ഞുകണങ്ങളിൽ തട്ടിത്തെറിച്ച ചന്ദ്രിക ആ ഭൂമിയെ മനോഹരമായൊരു പകൽ പോലെ കറുത്ത കാന്വാസിൽ വരച്ചിട്ടു. 

പാർക്കിലെ ഇടവഴികൾ അലനു 

കാണാപ്പാഠമായിരുന്നു. കുഞ്ഞിലേ അമ്മയൊത്തു വന്നിരുന്ന കളിസ്ഥലങ്ങൾ, ഓൾഗയെയും കൂട്ടി പോവാറുള്ള പൊന്തക്കാടുകൾ. ഓൾഗക്കു പൊന്തക്കാടുകളിൽ പോവുന്നത്‌ ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. 50 പൗണ്ടിന്റെ കണക്ക്‌ പറയുമ്പോൾ ഒടുവിൽ അവൾ സമ്മതിക്കും.

അലൻ കോട്ടേജിൽ എത്തി.

ഭീമാകാരമായ മരവാതിൽ തള്ളിത്തുറന്ന് അകത്തു

കയറിയപ്പോൾ ഒരാശ്വാസം! കോട്ടിനടിയിലൊളിപ്പിച്ച കിരീടം ഭദ്രമാണു. 

"റിച്ചാഡ്‌!" അവൻ വിളിച്ചു.

"അതെ, വരൂ അലൻ. 

മിടുക്കൻ. എന്റെ ഇത്രയും ശിങ്കിടികളൊന്നു പോലും ജീവനോടെത്തിയില്ല ഇത്‌ വരെ. തുടക്കക്കാരനായ നീ എത്തിയിരിക്കുന്നു, കോടികൾ വില മതിക്കുന്ന ഈ നിധിയുമായിട്ട്‌!! ഹുറേയ്‌! ഭേഷ്‌!" റിച്ചാഡ്‌ കയ്യടിച്ച്‌ കടന്നു വന്നു. 

അയാളുടെ ചുണ്ടിൽ സ്വർണ്ണം കെട്ടിയ ഒരു പൈപ്‌ എരിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. സ്കാർലറ്റ്‌ നിറത്തിൽ കമ്പിളിയിൽ തുന്നിയ ഒരു കോട്ടും, സ്വർണ്ണ അലകുകൾ പിടിപ്പിച്ച ട്രൗസറുമായിരുന്നു അയാളുടെ വേഷം.  അലൻ സൂക്ഷിച്ച്‌ നോക്കി. 

ഇരട്ടക്കുഴൽ കാണാനില്ല.

അകത്തെ മുറിയിൽ ആളനക്കം കേൾക്കുന്നു. ഒരു ചെറുചിരാത്‌ അകത്ത്‌ മുനിഞ്ഞ്‌ കത്തുന്നുണ്ട്‌. റിച്ചാഡിനു അന്തിക്കൂട്ടുണ്ട്‌. തീർച്ച.

അലൻ നേരം കളയാതെ കിരീടം റിച്ചാഡിനു മുന്നിൽ വെച്ചു. റിച്ചാഡ് മൂന്ന് നൂറു പൗണ്ട്‌ നോട്ടുകൾ കീശയിൽ നിന്നെടുത്ത്‌ അലനു മുന്നിൽ വെച്ചു.

"മുന്നൂറോ? അഞ്ഞൂറാണു ഞാൻ ചോദിച്ചത്‌. നാന്നൂറ്റി അമ്പതാണു നിങ്ങൾ സമ്മതിച്ചത്‌! എന്നിട്ട്‌ മുന്നൂറോ?"

അലൻ കിരീടം തിരിച്ചെടുത്തു. 

റിച്ചാഡ്‌ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു, 

"നോക്കൂ അലൻ. നിങ്ങളുടെ കയ്യിൽ ആയുധം ഇല്ല. എന്റെ കയ്യിലുണ്ട്‌. ആ കിരീടം എനിക്കുള്ളതാണു, നിന്റേതല്ല. അത്‌ നിനക്ക്‌ സൂക്ഷിക്കാനും സാധിക്കില്ല. വെറുതെ ഒരു കശപിശക്കു നിന്ന് ഈ രാത്രി നശിപ്പിക്കാതെ ആ 

നോട്ടുകളെടുത്ത്‌ പുറത്ത്‌ പോകൂ, ദയവ്‌ ചെയ്ത്‌, അലൻ! എനിക്ക്‌ നിങ്ങളോട്‌ സ്നേഹമുണ്ട്‌"

ഇരട്ടക്കുഴൽ അയാളുടെ കയ്യിൽ ഇല്ല. അലനു അതറിയാമായിരുന്നു. അവൻ ധൈര്യത്തോടെ വെല്ലുവിളിച്ചു.

"മിസ്റ്റർ റിച്ചാഡ്‌! ഈ കിരീടം എന്റെ കയ്യിലാണു. ഞാനാണത്‌ ഇത്രേടം എത്തിച്ചത്‌. അതിനിയും എത്ര വേണമെങ്കിലും എന്റെ കയ്യിലിരിക്കും. ഇത്‌ താങ്ങാൻ എനിക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ടുമില്ല. ദയവായി ഒരു ആയിരം പൗണ്ട്‌ ആ മേശമേൽ വെച്ചാൽ ഈ കിരീടം ഞാൻ വിട്ടു തരാം"

കൃത്യം പന്ത്രണ്ടിനായിരുന്നു വെടി പൊട്ടേണ്ടിയിരുന്നത്‌. അത്‌ ബുള്ളറ്റ്‌ വയറ്റിൽ കയറിയപ്പോൾ അലനു ബോധ്യമായി. കിരീടം ചോര പറ്റി താഴെ കിടന്നു. മുന്നിൽ ഒരു കൈത്തോക്കുമായി റിച്ചാഡ്‌ നിന്നു. അയാൾ പൈപ്പിൽ നിന്നു പുക വലിച്ചൂതിവിട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു.

"നിങ്ങൾ ഈ കഥ കേട്ടിരിക്കുമോ എന്നറിയില്ല. അഥവാ കേട്ടിട്ടും വിശ്വസിക്കാത്തതാണോ എന്നും അറിയില്ല. പറയാൻ എനിക്കൊട്ടു മനസ്സുമില്ല. എന്നിരുന്നാലും പറയാം ചുരുക്കത്തിൽ. ഈ കിരീടത്തിനു 

രണ്ടവകാശികൾ വാഴില്ല കുഞ്ഞേ. നമ്മുടെ കഥയിൽ വാഴുന്നത്‌ ഞാനായിപ്പോയി. ദൈവം സ്വർഗ്ഗരാജ്യം തന്നെ നിനക്ക്‌ 

നൽകട്ടെ"

അലന്റെ കണ്ണിൽ ഇരുട്ട്‌ കയറി. കൈകൾ നിലത്തെ പൊടിയിൽ ചോര കുഴച്ചുകൂട്ടി. കാലുകൾ പിടഞ്ഞു. കുടലുകൾ മുറിഞ്ഞ്‌ രക്തമൊഴുകുന്നു. ഉള്ളു തകരുന്ന വേദന.

ഓൾഗയെ ഓർമ്മ വരുന്നു. അവളുടെ ഗന്ധത്തെ. ഏതോ ഒരു കസ്റ്റമർ അവൾക്ക്‌ സമ്മാനിച്ച വിലയേറിയ ഫ്രഞ്ച്‌ സുഗന്ധദ്രവ്യത്തെ. അകത്തെ മുറിയിൽ നിന്നും ആ ഗന്ധം നിറഞ്ഞുപരക്കുകയാണു. 

ഓൾഗ അകത്തുണ്ട്‌.

ചോരയിൽ കിടന്ന് അലൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

ഈ കിരീടത്തിനു രണ്ടവകാശികൾ വാഴില്ല, റിച്ചാഡ്‌.

 ഇരട്ടക്കുഴൽ ഓൾഗയുടെ കയ്യിലാണ്‌!!

ഒരു സ്വീകരണത്തിന്റെ ഓർമ്മക്ക്

  കൃത്യം അഞ്ച്‌ മണിക്കാണു യോഗം തുടങ്ങുന്നത്‌ എന്നു സെക്രട്ടറി പ്രത്യേകം വിളിച്ച്‌ ഓർമ്മിപ്പിച്ചതുകൊണ്ട്‌ നാലേ പതിനഞ്ചിനു തന്നെ ടാക്സിയിൽ കയറിയിരുന്നതാണു. ഹൈവേയിലെ ട്രാഫിക്കും പിന്നെ ഇടക്ക്‌ വഴിയിൽ കണ്ടുമുട്ടിയ ഒന്നു രണ്ട്‌ ജാഥകളും എന്നാലും യാത്രയെ വൈകിപ്പിച്ചു. ചൂടും പുഴുക്കവും പിന്നെ പഴയ ടാക്സിയിലെ ദ്രവിച്ച ലോ ക്വാളിറ്റി ലെതറിന്റെ ഗന്ധവും ശ്വാസം മുട്ടിച്ചപ്പോൾ ഇടക്ക്‌ ശുദ്ധവായു കിട്ടാനായി വാതിലിന്റെ ചില്ലുകൾ തുറന്നിട്ടു. തണുത്ത കാറ്റുള്ളിലേക്ക്‌ വീശി കയറിയപ്പോൾ ആശ്വാസം തോന്നി കണ്ണുകളടച്ചു.

"സാർ..", ഡ്രൈവർ വിളിക്കുന്നു.

ഞാൻ കണ്ണുകൾ തിരുമ്മി തുറന്നു. 

ഹാൾ എത്തിയിരിക്കുന്നു. വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ മുന്നിൽ ചുവന്ന പരവതാനി നീണ്ട്‌ നിവർന്ന് ഹാളിന്റെ അറ്റത്തോളം മുട്ടി കിടക്കുന്നു. 

ചുവന്ന പരവതാനിയിലെ സ്വീകരണം എന്നൊക്കെ കേട്ടിട്ടേയുള്ളു. ആദ്യമായാണു എനിക്ക്‌ വേണ്ടി ആരെങ്കിലും ഇത്‌ വിരിക്കുന്നത്‌. നെറ്റിയിലേക്ക്‌ വീണ ചുരുണ്ട മുടിച്ചുരുളുകൾ മുകളിലേക്ക്‌ കോതി വെച്ച്‌ ഞാൻ പരിസരം വീക്ഷിച്ചു. 

പുറത്ത്‌ ആളുകൾ നന്നേ കുറവ്‌. എത്തിയത്‌ അൽപം നേരത്തെയായോ എന്ന ശങ്കയിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ സെക്രട്ടറി പത്നീസമേതനായി ഓടി വരുന്നു.

"നല്ല പണിയാ സാർ കാണിച്ചത്‌! അഞ്ച്‌ മണിയെന്നു പറഞ്ഞിട്ട്‌ ഇപ്പൊ അഞ്ചേ കാലായി.. വന്നാട്ടെ.. ചായ ആവാം ആദ്യം", 

സെക്രട്ടറി മുന്നിലും പത്നി പിന്നിലുമായി നടന്നു. അവരുടെ തൊട്ടു പിന്നാലേ ഞാനും. 

ഹാൾ വിജനമായിരുന്നു! ആരുമില്ലാത്ത ഹാളിൽ വൈകിയെത്തിയ  ഞാനോ കുറ്റക്കാരനെന്നോർത്ത്‌ ഒരു നിമിഷം ചിരിയാണു വന്നത്‌. പിന്നെ എനിക്കുള്ള സ്വീകരണത്തിൽ ആളുകൾ വന്നില്ലെങ്കിൽ അതിന്റെ കുറച്ചിൽ എനിക്ക്‌ തന്നെയെന്നൊരു ബോധം വന്നപ്പോൾ മുഖം ഞാനറിയാതെ തന്നെ മ്ലാനമായി. 

സദസ്സിന്റെ ആദ്യവരികളിൽ കുറച്ച്‌ പേർ കൂടിയിരിക്കുന്നുണ്ട്‌. ഞാൻ സെക്രട്ടറിയുടെ കൂടെ ഒരു കൊച്ചു മുറിയിലേക്ക്‌ കയറി. 

ജിജ്ഞാസ അടക്കാനാവാത്തതു കൊണ്ടാവണം ചായ കൊണ്ട്‌ തന്ന പയ്യനോട്‌ പതിയെ ചോദിച്ചു, 

"ആളുകൾ എത്തീട്ടില്ലേ? സമയം എപ്പഴാ പറഞ്ഞേക്കുന്നേ?"

"അത്‌ സാർ, തൊട്ടടുത്ത്‌ ഒരു ജുവലറി ഉദ്ഘാടനം ഉണ്ട്‌. അവിടെ ഒരു സിനിമാതാരംവരുന്നുണ്ട്‌. ആളുകൾ ഒരു പക്ഷേ അവിടെയായിരിക്കാം..", ചായക്കപ്പുകൾ നിരത്തി വെക്കവേ അവൻ മറുപടി പറഞ്ഞു.

"സാരമില്ല, പേടിക്കണ്ട, പൊന്നാടയണിയിക്കാൻ പുള്ളിക്കാരൻ തന്നെ ഇങ്ങോട്ടും വരാം എന്നേറ്റിറ്റുണ്ട്‌. അപ്പൊ കൂടെ ഉള്ളവരൊക്കേം ഇങ്ങോട്ടും വന്നോളും.. ആളൊഴിഞ്ഞ സദസ്സിൽ വെച്ച്‌ നിങ്ങൾക്ക്‌ വേണ്ടിയൊരു 

പരിപാടിയൊരുക്കുന്നത്‌ ഞങ്ങൾക്കൊരു കുറച്ചിലല്ലേ!", ചുണ്ടിലെ ഇളകിയ നിറത്തിനു ഒന്നൂടെ കടുപ്പം നൽകിക്കൊണ്ട്‌ അത്‌ പറഞ്ഞത്‌ സെക്രട്ടറീപത്നിയാണു.

ഞാൻ ചായ കുടിച്ചു. എനിക്ക്‌ ഷുഗർ ഉണ്ടായേക്കുമെന്നു കശ്മലന്മാർ ഊഹിച്ചിരിക്കണം. മധുരം അശേഷമില്ല. അടിയിൽ ചായപ്പൊടി പറ്റിപ്പിടിച്ച ഗ്ലാസ്‌ മേശയിൽ തിരികേ വെച്ച്‌ ഞാൻ കസേരയിലേക്ക്‌ ചാരി. 

പുറത്ത്‌ ബഹളം കേൾക്കുന്നു. 

"അദ്ദേഹം വന്നെന്നു തോന്നുന്നു!", 

സെക്രട്ടറീദമ്പതികൾ ഒന്നിച്ച്‌ പുറത്തേക്കോടി. ഒപ്പം സദസ്സിൽ ആകെ ഉണ്ടായിരുന്നവരിൽ പകുതി പേരും. ഊന്നുവടി കുത്തി വന്ന ഒരു വൃദ്ധൻ കൈകൾ ചുമരിലേക്ക്‌ ചാരി കൊള്ളാവുന്ന കാൽ കസേരമേൽ കയറ്റി ഏന്തി വലിഞ്ഞ്‌ പുറത്തേക്ക്‌ നോക്കുന്നു. 

ഞാൻ മുറി വിട്ട്‌ പുറത്തിറങ്ങി. 

പുറത്ത്‌ ചെണ്ടമേളം, താലം പിടിച്ച സ്ത്രീകൾ, പുഷ്പവൃഷ്ടി... 

ഇതിന്റെ നടുക്ക്‌ കൂടെ സുന്ദരകോമളനായ സിനിമാനടൻ ചുവന്ന പരവതാനിയിൽ ചവിട്ടി ഹാളിലേക്ക്‌ കയറുന്നു. 

ഞാൻ തിരികേ വന്നു കസേരയിലിരുന്നു.

"ക്ഷമിക്കണം! അദ്ദേഹത്തെ കൊണ്ടുവരാൻ പോയതു കൊണ്ട്‌ നിങ്ങളെ സ്വീകരിക്കാൻ നിൽക്കാൻ പറ്റിയില്ല.. എത്തി എന്നു സെക്രട്ടറി വിളിച്ച്‌ പറഞ്ഞപ്പോൾ ചായക്കു ചട്ടം കെട്ടിയത്‌ ഞാനാണു.. യാത്ര സുഖം തന്നെ ആയിരുന്നില്ലേ..?", യോഗം പ്രസിഡന്റ്‌ മുറിയിലേക്ക്‌ കയറി വരുന്നു. 

ഞാൻ അതെ എന്ന ഭാവത്തിൽ തല കുലുക്കി ഒന്നു ചിരിച്ചെന്നു വരുത്തി. 

"ഈ നിറപറേം താലോം ഒന്നും ബഡ്ജറ്റിൽ ഇല്ലാത്ത കാര്യങ്ങളാ.. എന്നു വെച്ച്‌ ആൾ ഇതൊന്നും ഇല്ലെങ്കി വരില്ലാ ന്നു വെച്ചാ എന്താ ചെയ്യാ ലേ!ഓരോരുത്തരുടേം തലക്കനം!"

ഞാൻ അതിനും തല കുലുക്കി കൊടുത്തു. പ്രസിഡന്റ്‌ വന്നു അടുത്തിരുന്നു. "വിഷമം ഒന്നും ഇല്ലാലോ? ഒക്കെ ശരിയാക്കാം..മൈക്ക്‌ കയ്യിൽ കിട്ടട്ടേ.. നിങ്ങളെ ഞാൻ ഇന്നത്തെ താരമാക്കും.."

ശല്യം സഹിക്കാതായിരിക്കുന്നു. എണീറ്റ്‌ പോയി നിങ്ങളുടെ താരത്തിന്റെ കാര്യം നോക്കിക്കൂടെ എന്നു പറയാൻ ഭാവിക്കുമ്പോളേക്കും അയാൾ എണീറ്റു. ആശ്വാസത്തിൽ ഞാനൊന്നു കൂടെ നിറഞ്ഞ്‌ പുഞ്ചിരിച്ചു.

"അതേ.. ചായ കുടിച്ചു ലേ.. ചോദിക്കാൻ മറന്നു, വേറേ എന്തെങ്കിലും വേണമായിരുന്നൊ?", വാതിൽക്കൽ വെച്ച്‌ അയാൾ വീണ്ടും ചോദിക്കുന്നു.

"ഇല്ല, വേണ്ട..  നന്ദി".

"നമ്മൾ ഇത്രയും സംസാരിച്ചത്‌ കൊണ്ട്‌ ചോദിക്കുകയാണു. പ്രസംഗം എഴുതാൻ പോവുന്നേയുള്ളൂ.. നിങ്ങളുടെ പുസ്തകത്തിന്റെ പേരെന്തായിരുന്നു?"

ഞാൻ മിണ്ടാതെ അത്‌ കേട്ടില്ല എന്നു നടിച്ചു. ശ്വാസം മുട്ടുന്ന പോലെ. ഒരുതരം പിടച്ചിൽ. പുറത്തേക്ക്‌ രക്ഷപ്പെടാൻ ആത്മാവ്‌കൊതിക്കുന്ന പോലെ. അയാൾ നടന്നകന്നു. ഞാൻ കസേരയുടെ പുറകിലേക്ക്‌ ചാരി. മുകളിൽ പൊളിഞ്ഞിളകി തുടങ്ങിയ ചുമർ. മെല്ലെ തൂങ്ങിയാടുന്ന ഫാൻ. കിരുകിരാ ശബ്ദം. ഹാളിൽ ആളുകൾ നിറഞ്ഞതിന്റെ ബഹളം കേൾക്കാം. 

മുറിയിലേക്ക്‌ നേരത്തേ ചായ കൊണ്ട്‌ വന്ന ചെറുക്കൻ കടന്ന് വരുന്നു.

"കുറച്ച്‌ സമയം കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ പരിപാടി തുടങ്ങാം എന്നു സെക്രട്ടറി പറഞ്ഞു, സാർ.. ഒരു അര മണിക്കൂർ..", അവൻ പറഞ്ഞു.

"അര മണിക്കൂറൊ? കൃത്യം അഞ്ച്‌ എന്നാണല്ലോ അയാൾ ആദ്യം പറഞ്ഞിരുന്നത്‌?", ഞാൻ അക്ഷമനാവുകയായിരുന്നു. 

"അത്‌, സാറിനു കുറച്ച്‌ നേരം വിശ്രമിക്കണം എന്നു പറഞ്ഞു.. അതാ.."

"ആരു? ഞാനോ?"

"അല്ല.. മുകളിലെ സാർ.. സിനിമാതാരത്തെ മുകളിലെ മുറിയിൽ കൊണ്ട്‌ ഇരുത്തിയിരിക്കയാണു.."

ഓഹ്‌. അവന്റെ സൗകര്യത്തിനാണു എന്റെ സ്വീകരണം നടത്തുന്നത്‌! 

കൊള്ളാം.

മൊബൈൽ ചിലക്കുന്നു. 

കാമുകിയുടെ സുന്ദരവദനം സ്ക്രിനിൽ തെളിയുന്നു. 

"ഹലൊ"

"തുടങ്ങിയോ പരിപാടി?"

"ഇല്ല ദേവീ.. ഇവിടെ ഞാൻ സംഘാടകരുടെ കാരുണ്യത്തിൽ ഒരു അരച്ചായ കുടിച്ച്‌ വിശ്രമിക്കയാണു.. പ്രസംഗവും തയ്യാറാക്കാമല്ലോ.."

"ഉം.. അതേ.. നിങ്ങളെ പൊന്നാടയണിയിക്കുന്നത്‌ ആരാ?"

"പേരോർമ്മയില്ല.. നീ കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച പോയി കണ്ട സിനിമയിലെ.."

"ഉവ്വ്‌ അറിഞ്ഞിട്ടന്ന്യാ വിളിച്ചേ", അവളുടെ കള്ളച്ചിരി കേട്ടു. "നിങ്ങൾ വരുമ്പോൾ പറ്റുവാണെങ്കിൽ അദ്ദേഹത്തെ വീട്ടിലേക്ക്‌ ക്ഷണിക്കണം. പിന്നെ നിങ്ങളുടെ പുസ്തകത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഒരു ഓട്ടോഗ്രാഫ്‌ കൂടെ വാങ്ങി കൊണ്ട്‌ വരണം.."

ഞാൻ കോൾ കട്ട്‌ ചെയ്തു.

പുറത്ത്‌ ബഹളം ഏറുന്നു. ഞാൻ സ്റ്റേജിന്റെ അറ്റത്തേക്ക്‌ എത്തി നോക്കി. 

വലിയ ഫ്ലക്സ്‌ വെച്ചിരിക്കുന്നു. എന്റെ മുഖവും പുസ്തകത്തിന്റെ ചട്ടയും ഫ്ലക്സിന്റെ മൂലയിൽ ഉണ്ട്‌. ഫ്ലക്സിന്റെ വലതു വശം മുഴുവനും താരത്തിന്റെ മുഖത്തിനായി നീക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നു. എനിക്ക്‌ ചിരി വന്നു. ഞാൻ വീണ്ടും കസേരയിൽ വന്നിരുന്നു.

"സാർ", ചായ കൊണ്ട്‌ വന്ന ചെറുക്കൻ വീണ്ടും.

"ഞാൻ പുസ്തകം വായിച്ചു. ഇറങ്ങിയ ആഴ്ച്ച തന്നെ. സത്യത്തിൽ സാറിന്റെ ചെറുകഥകൾ ആഴ്ച്ചപ്പതിപ്പിൽ വന്നപ്പോൾ മുതലേ ഞാൻ വല്യ ആരാധകനാ.."

"നീ ഇവിടെ വന്നിരിക്ക്‌", ഞാൻ അവനു കസേര നീക്കിയിട്ടു.

പിന്നെ അവിടുന്നു ഒരു അരമണിക്കൂറൊളം അവൻ നിർത്താതെ സംസാരിച്ചു. അവന്റെ വാക്കുകൾ കൃത്യവും, സ്ഫുടവും, ശുദ്ധവുമായിരുന്നു. എം.ടിയും ഓ.എൻ.വീയും വിജയൻ മാഷും ആനന്ദും പിന്നെ ടോൾസ്റ്റോയിയും ഷെല്ലിയും വരെ അവന്റെ ചുണ്ടുകളിൽ നിന്നു വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. ഞാൻ നിശബ്ദനായി കേട്ടിരുന്നു. ഇരുണ്ട നരച്ച ആ മുറി പെട്ടെന്നു എന്റെ വീടു പോലെ മനോഹരവും അന്തരീക്ഷം ഗൃഹാതുരവുമാവുന്നതായി തോന്നി. വരളുന്ന മരുഭൂമിയിലേക്ക്‌ രാത്രിമഴ പെയ്തിറങ്ങിയ പോലെ. പ്രഭാതത്തിൽ കിളിക്കൊഞ്ചൽ കേട്ടുണരുന്ന പോലെ. പഴയ വിദ്യാലയത്തിന്റെ പടിക്കെട്ടുകൾ കയറുന്ന പോലെ. ഒരാത്മബന്ധം.

"സാർ.."

"പറയൂ.."

അതെ. ഇനിയും പറയൂ. നിന്റെ വാക്കുകൾ ഈ ജീർണ്ണിച്ച അന്തരീക്ഷത്തിൽ സുഗന്ധമായി 

പടരട്ടെ, സോദര!

"ഈ പുസ്തകത്തിൽ ഒരു ഒപ്പിട്ടു തരുമോ?"

ഞാൻ അത്‌ വാങ്ങി. എന്റെ പുസ്തകം തന്നെ. ആദ്യമായി അതിന്റെ പുറംചട്ടയ്ക്ക്‌ ഭംഗി കൂടിയ പോലെ തോന്നുന്നു. ഞാൻ പുസ്തകം തുറന്നു. എന്റെ പേരെഴുതിയ പേജിന്റെ നടുക്ക്‌ എഴുതി,

"സർഗ്ഗാത്മകതയുടെ ദീപശിഖ അണയാതെ കാക്കുക.."

അവൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

"നിന്റെ പേരെന്താ..?"

"മനു"

"എന്ത്‌ ചെയ്യുന്നു?"

"ബി.എ മലയാളം കഴിഞ്ഞു. എം. എ ചെയ്യാനുള്ള ഫീസ്‌ ഉണ്ടാക്കാനാ ഈ പണി.."

"ഉം.."

"സാർ.. എന്റെ വീട്‌ സാറിന്റെ വീടിന്റെ അടുത്താണു.. ഇടത്തോട്ട്‌ തിരിയുന്ന വഴിയുടെ എതിരേ പോവുന്ന മൺവഴി എന്റെ വീട്ടിലേക്കാ.. പറ്റുവെങ്കിൽ വീട്ടിലേക്ക്‌ വരണം.. അവിടെ എല്ലാർക്കും സാറിന്റെ എഴുത്ത്‌ വല്യ ഇഷ്ടാ.. ചേച്ചി കുറച്ചൊക്കെ എഴുതും. സാറിനെ കണ്ടാൽ വല്യ സന്തോഷാവും.."

ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു. "തീർച്ചയായും വരും...."

പുറത്ത്‌ മൈക്കുകൾ ഒച്ച വെക്കുന്നു. താരം താഴെ ഇറങ്ങിയതിന്റെ ആരവം കേൾക്കാം. ഞാൻ ഹാളിന്റെ ഒരരികിലൂടെ പുറത്തേക്ക്‌ നടന്നു. 

എതിരേ പ്രസിഡന്റ്‌ വരുന്നു.

"മറന്നു.. നിങ്ങളുടെ പുസ്തകത്തിന്റെ പേരു..?"

"അഷ്ടാംഗഹൃദയം", ഞാൻ മറുപടി കൊടുത്തു.

"ഉവ്വോ! ഇക്കാലത്തൊക്കെ ഇത്തരം പേരൊക്കെ ആരെങ്കിലും പുസ്തകത്തിനു ഇടുമോ?"

ഞാൻ മിണ്ടിയില്ല. 

"ആട്ടെ. എങ്ങോട്ട്‌ പോകുന്നു? താരം എത്തിക്കഴിഞ്ഞു. നിങ്ങളെ ഇപ്പൊ ക്ഷണിക്കും", അയാൾ പറഞ്ഞു.

"ഞാനിതാ വരുന്നു. ഒരു നിമിഷം", ഒരു നിമിഷം നിർത്തി ഞാൻ തുടർന്നു.

"പിന്നെ.. എനിക്കുള്ള ക്ഷണം കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞു".

ആരും ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഹാളിന്റെ പുറത്ത്‌ ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ക്രൂരമായ ഒരു ആനന്ദമായിരുന്നു മനസ്സിൽ. ഇപ്പോൾ പ്രസിഡന്റ്‌ "അഷ്ടാംഗഹൃദയ"ത്തിന്റെ എഴുത്തുകാരനെ ക്ഷണിക്കും. അണിയാൻ ആളില്ലാത്ത പൊന്നാടയുമായി താരം ഇളിഭ്യനാവും.

ഞാൻ ടാക്സിയിൽ കയറി.

"വീട്ടിലേക്ക്‌ പോവും വഴി ഇടത്തോട്ടുള്ള വളവിനു എതിരെ ഒരു മൺ വഴിയുണ്ട്‌..."

കാർ മുന്നോട്ടു നീങ്ങി...

ചിരഞ്ജീവി

സന്ധ്യ.

എരിയുന്നൊരുച്ചവെയിലിന്റെ ശക്തിപ്രകടനത്തിനു ശേഷം  രക്തവർണ്ണമാർന്ന ശോഭ ഒന്നൂടെ വിടർത്തിയും, ഭൂമിയുടെ കണ്ണാടിച്ചില്ലുകളായ സമുദ്രങ്ങളിൽ തന്റെ സൗന്ദര്യം നോക്കി പ്രൗഡി കാണിച്ചും സൂര്യൻ തിളങ്ങി നിന്ന ആ സന്ധ്യയിൽ, മരണത്തിന്റെ മണവും മരവിപ്പും ഇനിയും വിട്ടുമാറാത്ത ശവക്കൂമ്പാരങ്ങൾക്ക്‌ നടുവിൽ  അവൻ ഇരുന്നു. നെറ്റിയിൽ പൊടിഞ്ഞ്‌ കവിളിണകളിലേക്കൊഴുകിയ വേർപ്പുതുള്ളികളെ വടിച്ച്‌ കളയാൻ മിനക്കെടാതെ, അത്യാഗ്രഹത്തിന്റെയും ദുരഭിമാനത്തിന്റെയും സ്പർശ്ശത്താൽ പാപപങ്കിലമായ ആ മരണങ്ങൾക്ക്‌ ഒത്ത നടുവിൽ അവൻ ഇരുന്നു. പണ്ടെങ്ങോ ഇതുപോലൊരു സന്ധ്യയിൽ, പ്രണയവും ചിരിയും കളികളും നിറഞ്ഞൊരു കടൽത്തീരത്തിരുന്നപ്പോൾ തന്റെ ഉള്ളത്തിൽ തട്ടിത്തലോടിപ്പോയൊരു കാറ്റിനെ അപ്പോളവനോർമ്മ വന്നു. ഓർമ്മകൾക്ക്‌ മേൽ കരിഞ്ചായം തേക്കാൻ എന്ന പോലെ, ഇന്നിപ്പോൾ എപ്പോഴും ഒരു കാറ്റ്‌ അവനു ചുറ്റും വീശിയടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ കാറ്റിനു കുളിർമ്മയില്ല. അത്‌ വഹിക്കുന്നത്‌ വസന്തത്തിന്റെ ഗന്ധവും കിളികളുടെയും കുട്ടികളുടെയും ഹർഷാരവങ്ങളുമല്ല. തിരയുടെ നേർത്ത സീൽക്കാരവും മായുന്ന വെയിലിന്റെ ആർദ്ദ്രമായ വിടചൊല്ലലുമല്ല. ഇന്നാ കാറ്റിൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്‌ വേറൊരു ഗന്ധമാണ്‌. ഇന്നാ കാറ്റിനു വേറൊരു ഭാവമാണ്‌. മടുപ്പിക്കുന്ന, വെറുപ്പിക്കുന്നൊരു കാറ്റ്‌. രക്ഷക്കായി കേണു പിടഞ്ഞ്‌, അതേ നിലയിൽ മരണത്തിലേക്ക്‌ വീണുടഞ്ഞ ഒരായിരം ആത്മാക്കളുടെ മൂകത തളം കെട്ടി നിന്ന ആ ശവക്കൂമ്പാരങ്ങൾക്ക്‌ നടുവിൽ, ആ നശിച്ച കാറ്റേറ്റ്‌ അവനിരുന്നു.

സന്ധ്യയും തീരാറായി. ആകാശത്ത്‌ നിന്നു ഇനിയും രക്തവർണ്ണം മാഞ്ഞിട്ടില്ല. അതൊരു പുതുമയായ്‌ അവനു തോന്നിയതുമില്ല. ഇന്നത്‌ പതിവാണ്‌. അസ്ഥിരമായ എന്തിനേയോ, നശ്വരമായ എന്തൊക്കെയോ വെട്ടിപ്പിടിക്കാനുള്ള മനുഷ്യകുലത്തിന്റെ പടയോട്ടങ്ങൾക്കൊടുവിൽ, ഭൂമിയിൽ സ്ഥിരമായ്‌ നിലനിൽക്കാൻ വിധിക്കപ്പെട്ട വളരേ ചുരുക്കം വസ്തുക്കളിൽ ഒന്നായിരുന്നു ആ ചുവപ്പുനിറം. ഇപ്പോഴും പുകഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഏതോ ഒരു അണുബോംബ്‌ സ്ഫോടനത്തിൽ നിന്നോ, വിശപ്പ്‌ മാറ്റാനായി മനുഷ്യൻ കയ്യിൽ കിട്ടിയ എന്തിനെയും ചുട്ടെടുക്കുന്ന ഒരു നെരിപ്പോടിൽ നിന്നോ, കൊന്നു കൊതി തീരാത്ത ഏതോ ഒരധികാരിയുടെ ചുരുട്ടിന്റെ എരിയുന്ന തുമ്പിൽ നിന്നോ ആ രക്തവർണ്ണം പുകഞ്ഞുയർന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. അതുയർന്ന് പറന്ന് ആകാശത്തിലെ മേഘങ്ങളോട്‌ ചേർന്നു നിന്നു. ശോഭ നശിച്ച ചന്ദ്രനും താരങ്ങൾക്കും ഇന്നതേ നിറമാണു. ഇടക്കിടെ മുഴങ്ങിക്കേൾക്കുന്ന പൊട്ടിത്തെറികൾക്കും വെള്ളിടികളും, പിന്നെ അവനു മാത്രം കേൾക്കാവുന്ന രോദനങ്ങളും, അട്ടഹാസങ്ങളും സീൽകാരങ്ങളും ശ്രവിച്ചുകൊണ്ട്‌ ആ ചുവന്ന പുകപ്പന്തലിനു താഴെ അവനിരുന്നു. വീണ്ടും ആ കാറ്റാഞ്ഞുവീശി. അവൻ മണം പിടിച്ചു. മുൻപേവിടേയോ ആ ഗന്ധം താൻ അനുഭവിച്ചത്‌ അവനോർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. സാധിച്ചില്ല. ഓർമ്മകളുടെ ചില്ലുജാലകങ്ങൾ കാറ്റിൽ വന്നാഞ്ഞടിച്ച്‌ തകർന്നു. മടുപ്പിക്കുന്നൊരു ഏകാന്തത നിറഞ്ഞ വാനിലേക്ക്‌ അവൻ മിഴികളുയർത്തി നോക്കി.

ചുവന്ന വാനിനെ ഒന്നുകൂടെ ശോഭിപ്പിച്ച്‌ ഒരു മിന്നൽ. കാതുകൾ കൊട്ടിയടക്കുന്ന മുഴക്കം. ചുവന്നാകാശം അവനു മുകളിൽ കറങ്ങി. അവൻ തളർന്നുവീണു.
* * * * * *  * * * * * * * * *  * * * * * *

ഓർമ്മകളാണവന്റെ ജീവിതം. അഥവാ അവൻ തന്നെ ആണു ഓർമ്മകൾ. ആ നശിച്ച കാറ്റ്‌ മുൻപും അവൻ അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്‌. ചുവന്ന ആാശത്തിനു കീഴെ, അളിഞ്ഞ ശവക്കൂമ്പാരങ്ങൾക്ക്‌ നടുവിൽ , അവ്യക്തമായ ജൽപനങ്ങൽ ശ്രവിച്ചുകൊണ്ട്‌ പാതി മറഞ്ഞ ബോധത്തിലും അവൻ ആ കാറ്റിനെ വീണ്ടും ഓർത്തു. യുഗങ്ങളായുള്ള ജീവിതചക്രത്തിൽ അവനെ ഭയപ്പെടുത്താനായി പലപ്പോഴായി ഓടിയെത്താറുള്ള ആ കാറ്റിനെ എളുപ്പം മറക്കാവതുമല്ല. ചിരഞ്ജീവിത്വം കൽപിച്ച്‌ കിട്ടിയ നാളുകളിൽ, ദൈവങ്ങളുടെ വാഴ്ച്ചക്കാലങ്ങളിൽ, വസന്തത്തിന്റെ മത്തും തലക്ക്‌ പിടിച്ച്‌ നടന്ന അന്നു മുതൽ, ജരാനരകൾ വന്നു തളർന്നിട്ടും മരിക്കാത്ത തന്റെ ജീവിതമെന്ന മഹാപ്രതിഭാസത്തിന്റെ ഇങ്ങേ കരയിലെത്തി ചിരഞ്ജീവിത്വത്തെ ശപിക്കുന്ന ഈ നിമിഷം വരെ പലതവണ ആ കാറ്റ്‌ അവനു മേൽ വീശിപ്പറന്നിട്ടുണ്ട്‌. പൊള്ളിച്ചിട്ടുണ്ട്‌.

താൻ ഏകനാണു. അവൻ ഓർത്തു.
ചുവന്ന നക്ഷത്രങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ആകാശത്ത്‌ നോക്കി മലർന്നു കിടക്കവേ, ഓർമ്മകൾ വീണ്ടും തലയിൽ ഇരമ്പം കൂട്ടി.
  * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

പണ്ടവൻ ശാന്തനായിരുന്നു. എന്നാൽ തന്റെ അധികാരത്താൽ മത്തു പിടിച്ചവനും. ഏഴു കടലുകൾക്കും പർവ്വതങ്ങൾക്കും മീതെ അവൻ പറന്നിട്ടുണ്ട്‌. മറ്റാരും കാണാത്ത സൗന്ദര്യങ്ങൾ അവൻ ദർശ്ശിച്ചിട്ടുണ്ട്‌. തന്നെ വെല്ലുവിളിച്ച ഒരുപാട്‌ പേർ വഴിയിൽ വീണൊടുങ്ങുന്നതും കണ്ടിട്ടുണ്ട്‌. സ്വയമേവ അറിയാത്ത ചെയ്തികൾക്ക്‌ ഒരുപാട്‌ പഴി കേൾക്കേണ്ടതായും വന്നിട്ടുണ്ട്‌. ഒരുപാട്‌ ജനങ്ങൾക്കും മരണങ്ങൾക്കും യുഗപ്പിറവികൾക്കും യുഗാന്ത്യങ്ങൾക്കും ഉദയങ്ങൾക്കും അസ്തമയങ്ങൾക്കും അവൻ സാക്ഷിയായിട്ടുണ്ട്‌. അവൻ കാണാത്ത ദേവതകളില്ല, അവതാരങ്ങളില്ല.
പണ്ടൊരിക്കൽ അയോദ്ധ്യയിൽ പുത്രദു:ഖത്താൽ ഒരു രാജാവ്‌ ഹൃദയം തകർന്ന് മരിക്കുന്നത്‌ അവൻ കണ്ടു. അതിന്നു പതിന്നാലു വർഷങ്ങൾക്ക്‌ ശേഷം, അതിഗംഭീരമായൊരു പട്ടാഭിഷേകം കണ്ട്‌ അവൻ പുളകം കൊണ്ടിട്ടുണ്ട്‌. ഏറെ വൈകാതെ, പതിവ്രതാരത്നമായ തന്റെ ഭാര്യയെ അഗ്നിയിലേക്ക്‌ പറഞ്ഞയച്ച ഒരു രാജാവിന്റെ ആദർശ്ശവും അവനവിടെ ദർശ്ശിച്ചു. കാതങ്ങൾ താണ്ടിയുള്ള അവന്റെ സഞ്ചാരത്തിനു അതിർത്തികൾ പ്രശ്നമായിരുന്നില്ല. പിന്നൊരുനാൾ, ദൈവപുത്രനെ കുറേപേർ ചേർന്ന് മരക്കുരിശിലേറ്റിയതും അവനു കാണേണ്ടി വന്നു. തിരുമുറിവിൽ നിന്നൊഴുകി താഴെ തളം കെട്ടിയ രക്തത്തിൽ അവൻ തന്റെ പ്രതിബിംബം കണ്ടു. മറ്റൊരിക്കൽ, പ്രവാചകന്റെ ഗുഹയിൽ പരമകാരുണ്യവാനായ അത്ഭുതതേജസ്സിനേയും അവനു കാണാൻ സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്‌.
ഇപ്രകാരം യുഗങ്ങളുടെ രക്ഷകരായ അവതാരങ്ങളുടെ വരമായ സമാധാനമെന്ന മുന്തിരിവീഞ്ഞ്‌ മോന്തി മദോന്മത്തനായി അവൻ നടന്നു. മദം അവനെ മാറ്റിയെടുത്തു. ആ മാറ്റം സർവ്വചരാചരങ്ങിളിലേക്കും പടർന്നു. അവന്റെ കണ്മുന്നിൽ ജീവജാലങ്ങൾ പരസ്പരം പോരടിച്ചു. ചോരയുടെ ഗന്ധം നിറഞ്ഞ കാറ്റ്‌ ശക്തിയായി വീശിത്തുടങ്ങി. അവന്റെ സഞ്ചാരം തുടർന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു.

ഒരിക്കൽ സഞ്ചാരമദ്ധ്യേ, തകർന്ന ഒരു നഗരം അവൻ കണ്ടു. അവിടെ തീ ആളുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പുക പറന്നുപൊന്തി കാറ്റിൽ അലിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. സർവ്വവും നഷ്ടപെട്ട മനുഷ്യർ വീണു കേഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിനിടയിൽ അവൻ അവരെ കണ്ടു. തീ ആളുന്നൊരു വീടിനകത്ത്‌ ചോര വാർന്നൊരമ്മയും കുഞ്ഞും. അമ്മയ്ക്കു നടക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അവരുടെ കാലുകൾക്ക്‌ എന്തോ പറ്റിയിരിക്കണം. തന്റെ കുഞ്ഞിനെ ഒന്നു രക്ഷിക്കാൻ അവർ അലമുറയിട്ടെങ്കിലും ആരും തിരിഞ്ഞ്‌ നോക്കിയില്ല. ചിലർ താന്താങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ മരണങ്ങളിൽ തകർന്നിരിക്കുകയായിരുന്നു. ചിലർ ഇനിയും നശിക്കാത്ത വീട്ടുസാമഗ്രികൾ ചേർത്തെടുക്കുന്ന തിരക്കിൽ. മറ്റു ചിലർ മോഷ്ടിക്കുന്നു. ദൂരെ ഉയരമേറിയ ഒരു കെട്ടിടത്തിൽ ഒരാൾ തന്റെ അന്നത്തെ ലാഭ-നഷ്ടങ്ങളുടെ കണക്ക്‌ കൂട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആരും തന്നെ തീയാളുന്ന ആ വീട്ടിൽ നിന്നു ആ പിഞ്ചുകുഞ്ഞിനെ രക്ഷിക്കാൻ ശ്രമിച്ചില്ല. എല്ലാം കണ്ട്‌ ഉള്ളം വിങ്ങിയപ്പോൾ, കനപ്പെട്ട കാലടികളോടെ അവൻ ആ വീടിനു നേരെ നടന്നു. കുഞ്ഞിനെ തീയേൽക്കാതെ പറ്റുന്നത്ര ഉയരത്തിൽ ഉയർത്തി പിടിച്ചിരിക്കുകയാണു ആ അമ്മ. അമ്മയുടെ കാലിൽ തീയാളുന്ന ഒരു വലിയ മരപ്പെട്ടി വീണുകിടക്കുന്നു. അവരുടെ നിലവിളി അവന്റെ കാതുകളെ തുളച്ചു. ആ പിഞ്ചുകുഞ്ഞിനെ ഏറ്റുവാങ്ങി പുറത്തേക്കോടി രക്ഷപ്പെടാൻ അവൻ മനസ്സാ തീരുമാനിച്ചതും, കത്തിയമർന്ന വീടിന്റെ മേൽക്കൂര വലിയ ശബ്ദത്തോടെ അവർക്ക്‌ മേൽ വീണതും ഒന്നിച്ചായിരുന്നു. അവൻ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു. ഒരു നിമിഷം. കണ്ണു തുറന്നപ്പോൾ മുന്നിൽ കത്തിക്കരിഞ്ഞ രണ്ട്‌ ശരീരങ്ങൾ. കുഞ്ഞിന്റെ കൈകൾ അപ്പോഴും അവനു നേരെ നീണ്ടിരുന്നു.
അവൻ അലറിക്കരഞ്ഞു. തന്റെ അസ്ഥിത്വം എന്ന പ്രഹസനമോർത്ത്‌ അവൻ സ്വയം വെറുത്തു. ദു:ഖത്തിന്റെ പൊള്ളൽപ്പാടുകൾ വീണ കൈകൾ വീശി അവൻ ആ കലാപഭൂമിയിൽ അലഞ്ഞ്‌ നടന്നു. ചുറ്റുന്നും നിലവിളികൾ കേൾക്കായിരുന്നു.

ചോരയും മൃത്യുവും നിത്യക്കാഴ്ച്ചകളായി. കാറ്റിന്റെ ഗന്ധം കടുത്തു വന്നു. ഒരിക്കൽ ആരോ സ്വന്തം സഹോദരനെ ഒരൽപ്പം പണത്തിനു വേണ്ടി കത്തിമുനയിൽ കോർത്തു കുടഞ്ഞപ്പോൾ സാക്ഷിയായ്‌ നിന്ന അവന്റെ മുഖത്തും ചോര തെറിച്ചു. പട്ടിണിക്കും ദാരിദ്ര്യത്തിനും കാരണം അവനാണെന്ന് ജനം വിധിയെഴുതി. സ്വയം തകർത്ത ജീവിതങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്ത്വം അവർ അവനുമേൽ കെട്ടിവച്ചു. അവന്റെ ജരാനരകൾ വർദ്ധിച്ചു വന്നു.
പിന്നീടൊരിക്കൽ, രാത്രി ഒറ്റക്കായി അലഞ്ഞ ഒരു പെൺകുട്ടിയെ അവൻ കണ്ടു. മനസ്സിൽ ആധി കയറും മുന്നേ ഒരു മാന്യൻ അവൾക്ക്‌ അയാളുടെ വീട്ടിൽ ആഥിത്യവും സംരക്ഷണവും ഏകിയത്‌ കണ്ട്‌ അവന്റെ മനസ്സ്‌ ഒന്നു കുളിർത്തു. നശിച്ച കാറ്റ്‌ തെല്ലൊന്നടങ്ങിയതായ്‌ അവനു തോന്നി. പിറ്റേന്ന്, അവളുടെ ചിന്നി ചിതറിയ ശരീരം ഒരു മലയടിവാരത്ത്‌ കണ്ട നിമിഷം അവൻ തളർന്നുവീണു.  പുഴുത്ത മണമുള്ള കാറ്റ്‌ അവനെ ചുറ്റിയെടുത്തെറിഞ്ഞു. കണ്ണു തുറന്നപ്പോൾ ആകാശൻ കൂടുതൽ ചുവന്നതായി അവനു തോന്നി.
കാറ്റിനു കടുപ്പം ഏറിയതായും.

യുഗങ്ങളുടെ അനുഭവജ്ഞാനം അവനപ്പോളൊരറിവ്‌ സമ്മാനിച്ചു. ഓരോ മകനും തന്റെ അമ്മയെ തള്ളിപ്പറയുമ്പോഴും, തമ്മിൽ പൊരുതി ഭൂമിയിൽ ഓരോ കൂടപ്പിറപ്പിന്റെ രക്തം വീഴുമ്പോഴും, ഓരോ സ്ത്രീ ശരീരത്തിനും വില പേശപ്പെടുമ്പോഴും, സൈനികശക്തികൾ ഓരോ പുതിയ ആയുധങ്ങൾ ആവനാഴിയിൽ ചേർക്കുമ്പോഴും ആകാശം കൂടുതൽ ചുവന്നു വന്നു. കാറ്റ്‌ കടുത്തു വന്നു. കാടുണങ്ങി വന്നു. ചൂടേറി വന്നു. തിരകൾ തീരം വിഴുങ്ങി. പട്ടിണിക്കോലങ്ങൾ കൂട്ടമായി മണ്ണിനടിയിലേക്ക്‌ പറഞ്ഞയക്കപ്പെട്ടു.
ഇതെല്ലാറ്റിനും സാക്ഷി അവൻ മാത്രം.
നിസ്സഹായൻ.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

പീള കെട്ടിയ കണ്ണുകൾ തിരുമ്മി തുറന്ന് അവൻ എണീറ്റിരുന്നു. ചുറ്റും ശവക്കൂമ്പാരങ്ങളുണ്ട്‌. കണ്ണു തുറിച്ചവ. കൈയ്യും കാലും ഇല്ലാത്തവ. അപരന്റെ രക്തം കുടിച്ചും ദാഹം മാറ്റാൻ വെമ്പിയവ. എല്ലാം അതേപടി. ചുവന്ന ആകാശത്ത്‌ നക്ഷത്രങ്ങൾ മാഞ്ഞിരുന്നു. നിശബ്ദതയെ കീറി മുറിച്ച്‌ ദൂരെ ഒരു വിമാനം ഉയർന്നു പറന്നു. സൈറണുകൾ മുഴങ്ങി.  നിലവിളികൾ ഉയർന്നു. അവനു മാത്രം കേൾക്കാൻ കഴിയുന്നവ. അവരുടെ ശരീരങ്ങൾ വെന്തെരിയുകയായിരുന്നു. ഉരുകി വീഴുകയായിരുന്നു. ആ ചൂട്‌ തന്നിലേക്കും പ്രവഹിക്കുന്നത്‌ അവനറിഞ്ഞു. കണ്മുന്നിൽ ശവങ്ങൾ കോട്ട കെട്ടി. കാതുകളിൽ അട്ടഹാസങ്ങളും അലർച്ചകളും അലമുറകളും. നാവിനു മദ്യത്തിന്റെയും രക്തത്തിന്റെയും ചവർപ്പ്‌. കാറ്റിനു കടുത്ത ഗന്ധം. അവനു ശ്വാസം മുട്ടി. തനിക്കിതിൽ നിന്നു മോചനമില്ലെന്ന ചിന്തയിൽ അവൻ തന്റെ ചിരഞ്ജീവിത്വത്തെ ശപിച്ചു. ചുറ്റും കിടക്കുന്ന ശവങ്ങളിൽ ഒന്നായ്‌ എല്ലാം മറന്നുറങ്ങാൻ അവൻ കൊതിച്ചു.
അഴുകുന്ന, പുകയുന്ന ലോകത്തിൽ നിന്നൊരു രക്ഷയ്ക്കായ്‌ അവൻ കേണു,
"ദൈവമേ...."
എനിക്ക്‌ മടുത്തിരിക്കുന്നു. തലമുറകളെ മുന്നോട്ട്‌ നയിക്കുന്ന ചക്രം തിരിക്കുന്ന ഈ ജോലി എന്നിൽ നിന്നെടുത്ത്‌ മാറ്റിയാലും. എനിക്ക്‌ ശ്വാസം മുട്ടുന്നു. ഞാൻ അശക്തനാണു പ്രഭോ.. എനിക്കിതിൽനിന്നൊരു മോചനം തരൂ.."
ദീനത നിറഞ്ഞ ആ രോദനത്തിനൊടുവിൽ ദൈവം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. ദൈവത്തിന്റെ മുഖത്ത്‌ പഴയ പുഞ്ചിരിയില്ല, ശോഭയില്ല.
"ദൈവമേ..", അവൻ കരഞ്ഞു, " എന്റെ മോചനം...."
നിസ്സഹായമായ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ദൈവം അവനോട്‌ പറഞ്ഞു,
"മോചനമില്ല നിനക്ക്‌, കാലമേ.. ഇതു നിന്റെ വിധിയാണു...
എന്റെയും..".

A Note on Saumya Rape & Murder case SC Verdict

We all know how the basic procedures in our court rooms work out. If someone is accused for a crime, the prime, if not the only thing that matters is, be it circumstantial or not, the evidence. So the whole system of policing and prosecution revolves this one thing when dealing with a criminal case in the court. To find evidence, to make it presentable and to present it without faults and loopholes. Since our judiciary and Constitution gives a higher priority to saving the innocent than punishing the accused criminals, it is very much necessary to bring up and present the evidences in the best possible way so as to avoid the criminals exploiting the situational lack of circumstantial evidences and common witness issues. 

So who is to blame for the failure of Saumya Rape and Murder case?? 

Heard a lot of people accusing the Court for relieving Govindachami from severe punishments. Although the Judge has the supreme authority in making a verdict on a case, even he is bound to act and judge under the framework of the penalty codes and Constitution of the country. And of course, the humane sentiments are not actually cared in the court rooms over physical, situational and scientific evidences. One cannot blame the Judiciary for this failure that had happened today, (or have been happening till day 1 of this case). 

When one tries to study what went wrong here, the prime suspects for this failure would be the Government as well as the lawyers whom they gave charge of the case. Prosecution has utterly failed beyond words to establish the facts and evidences that proves the role of the accused in the rape and murder of the poor young lady who met the saddest demise.

But what makes me wonder is that, an organisation, whatever it's motto be, stood up and funded for this criminal, in the name of - Humanity and human rights!! As if the murder victim had none!! Questions arise from different corners of the society about this suspicious organisation and its whereabouts, but more importantly, why they took this case to show off their monetary status as well as authority, tactics and principles. One cannot get to be served by a top-tier criminal advocate without pouring away lakhs of currency and You, seriously want to believe that this organisation and the accused, who is found out to be a beggar on the roads, could pay this massive amount of lawyer's fee without any help or backdoor funding? 

B.A Aloor has done his job. Pretty well, decent. For a lawyer, his client is innocent as a baby until the court pronounces him otherwise. Can't blame him on professional ethics. 
And the government? Two governments had ruled the state and handled the case during their respective periods of reign and one cannot point out any kind of special activity that they had done to keep the criminal behind the bars, other than the usual routine steps. The responsibility ends there. Humanity, unfortunately required a little more of effort though.

End of the day, the accused is punished for a shorter span of prison life than expected. Sadly in our hearts, we all wanted to hear the words death sentence in the verdict, not because we are heartless creatures who want to see a fellow human being hung to death, but because we have a heart, and it has it's fair share of sorrow in it for seeing the motionless, lifeless body of our unlucky sister.        

Ending Note : Yes we have failed to guarantee the criminal the capital punishment he deserved, but we can still carry out whatever that is necessary and what is needed to be done to find out what actually happened in this incident. The Organisation that helped Govindachami should be investigated, and the flow and source of funds are to be found out. And most importantly, we are all anxious to know if that cripple actually killed her, or is he being just a blindfold on our eyes to hide the actual culprit.

കാക്കക്കഥ

വളരേ പണ്ട്‌ ഉണ്ടായ സംഭവം ആണു.. എന്റെ കുഞ്ഞിലേ... ഒരു ദിവസം..
അമ്മ മുറ്റത്ത്‌ ഗോതംബ്‌ ഉണക്കാൻ ഇട്ടിരുന്നു. അത്‌ കൊത്തി തിന്നാൻ കാക്കകളും ചുറ്റും പറന്നു നടന്നിരുന്നു. കാവലിനു അമ്മ ഏൽപ്പിച്ചത്‌ അന്നു 5-6 വയസ്സ്‌ പ്രായമുള്ള എന്നെ! ചെറുപ്പത്തിലേ അപാര ഉന്നം ആയിരുന്നത്‌ കൊണ്ട്‌ എറിഞ്ഞ കല്ലുകളൊന്നും കാക്കകൾക്കു കൊണ്ടില്ല ന്നു മാത്രമല്ല, കിട്ടിയ ചാൻസിനൊക്കെ അവറ്റകൾ വന്നു ഉണക്കാനിട്ട ഗോതംബ്‌ കൊത്തി തിന്നുകയും ചെയ്തു. കാക്കക്കൂട്ടത്തെ ഓടിക്കാനുള്ള എന്റെ വിഫലശ്രമങ്ങൾക്കും അമ്മയുടെ കയ്യിൽ നിന്നു കേൾക്കാൻ എല്ലാ സാധ്യതയുമുള്ള വഴക്കിനും ഇടക്ക്‌ അന്നു സൂപ്പർഹീറോ പോലെ അമ്മൂമ്മ പെട്ടെന്നു കേറി വന്നു. പുള്ളിക്കാരി നൈസായിട്ടു എവിടെ നിന്നോ ഒരു മരക്കഷണവും അതിന്റെ അറ്റത്തു പണ്ടു ചത്തു മലച്ച ഏതോ ഒരു കാക്കയുടെ എല്ലും തോലും തൂവലും ചേർത്തു വച്ച്‌ കെട്ടിക്കൊണ്ടാണു വന്നത്‌. എന്നിട്ടു ഉണക്കാനിട്ട ഗോതംബിനും കാക്കക്കൂട്ടത്തിനും മദ്ധ്യേ മണ്ണിൽ കുത്തി നിർത്തി.
അത്ഭുതമെന്നു പറയട്ടെ, അൽപനേരം മരക്കൊംബുകളിലും മണ്ണിലും പോസ്റ്റായി ഇരുന്ന ശേഷം കാക്കകൾ ഗോതംബിനു അടുത്ത്‌ വരാതെ ഒതുങ്ങി മാറി പറന്നു പോയി.
കാഴ്ച്ച കണ്ട്‌ കിളി പോയി നിന്ന ഞാൻ അമ്മൂമ്മയോടു അതിന്റെ സീക്രട്ട്‌ ചോദിച്ചു.
അമ്മൂമ്മ പറഞ്ഞു, "ഇമ്മാതിരി വേണ്ടാതീനം കാണിച്ചാൽ ആ ചത്ത കാക്കേടെ അനുഭവം ഉണ്ടാവും ന്നു കാണിക്കാൻ ആണു ആ ഡെഡ്ബോഡി കോലിന്മേൽ കുത്തി നിർത്തി കാക്കകളെ കാണിച്ചത്‌. ഒരു വിധം വിവരം ഉള്ള കാക്കകൾ ഒക്കെ അത്‌ കണ്ടു സിറ്റ്വേഷൻ മനസ്സിലാക്കി രക്ഷപ്പെട്ടോളും"

                 സംഭവം സൈക്കളോജിക്കൽ മൂവ്‌ ആണു. അതായത്‌ ചെയ്യാൻ പാടില്ലാത്ത ഒരു കാര്യം ചെയ്ത കൂട്ടത്തിലൊരുത്തനു അതിനു പ്രതിഫലമായി കിട്ടിയ ശിക്ഷ കാണിച്ച്‌ പേടിപ്പിച്ച്‌ ഒരു സമൂഹത്തെ മുഴുവൻ ആ തെറ്റിൽ നിന്നു പിന്തിരിപ്പിക്കുക. കാക്കകളുടെ കാര്യത്തിൽ കോമൺ സെൻസോ അതോ ജന്മനാ ലഭിച്ച പ്രതികരണ-പ്രതിരോധ-ചിന്താ ശേഷിയൊ എന്നറിയില്ല, എന്തായാലും അവർക്ക്‌ കാര്യം മനസ്സിലായി.

ഇവിടെ കാക്കകൾക്കു ഗോതംബിനെ ഉപേക്ഷിക്കാനുള്ള പ്രേരണ ആയത്‌ ഭയം ആണു.. സിമിലർ മിസ്റ്റേക്‌ ചെയ്ത കൂട്ടുകാരനു ലഭിച്ച ശിക്ഷ ഓർത്തുള്ള ഭയം. ആ ഭയത്തിന്റെ പേരിൽ ആണു കാക്കക്കൂട്ടം വഴി മാറി പോയത്‌. അല്ലാതെ വീട്ടുകാർ ഉണക്കാനിട്ട ഗോതംബ്‌ ചുമ്മാ അങ്ങു കൊത്തി തിന്നു തീർക്കരുത്‌ എന്ന സന്മാർഗ്ഗ ചിന്ത ഉണ്ടായിട്ടല്ല! അതായത്‌, അമ്മൂമ്മ വന്നു ആ കോലും കാക്കയുടെ ശവവും എടുത്ത മാറ്റി, കണ്ണൊന്നു തെറ്റുന്ന നിമിഷം അവർ പറന്നെത്തും. ഗോതംബ്‌ കൊത്തി തിന്നും.

ഈ അടുത്ത്‌ വർദ്ധിച്ച്‌ വരുന്ന സ്ത്രീ പീഡനങ്ങൾക്കെതിരേ പലരും നടത്തിയ പ്രസ്താവനകൾ കേട്ടപ്പോൾ ഈ സംഭവം ഓർമ്മ വന്നു. "ലൈംഗിക പീഡനങ്ങൾക്കു വധശിക്ഷ തന്നെ നൽകണം, ആ ഭയം കൊണ്ടു ആളുകൾ ബലാൽസംഗത്തിൽ നിന്നു പിന്തിരിയട്ടെ" എന്നായിരുന്നു ഭൂരിപക്ഷം പ്രസ്താവനകളുടെയും സത്ത.
സത്യത്തിൽ ചോദ്യം ഇതാണു.. സ്വന്തം മകളെ, പെങ്ങളെ, അമ്മയെ, അടുത്ത വീട്ടിലെ ചേച്ചിയെ, തുണയറ്റ ജീവിതങ്ങളെ ഒക്കെ ഒരു ലൈംഗിക ഉപകരണമായി കണ്ട്‌ ഭോഗിക്കാതിരിക്കാനുള്ള കാരണം നിയമത്തോടും ശിക്ഷയോടും ഉള്ള ഭയം മാത്രം കൊണ്ടാണു എന്നു ഒരു പുരുഷന്റെ മനസ്സിൽ ചിന്ത കടന്നു കൂടുന്ന അവസ്ഥ! സത്യത്തിൽ ആ അവസ്ഥ മേൽപറഞ്ഞ കാക്കക്കൂട്ടത്തിനു തുല്യമല്ലേ? ഭയം വഴി മാറുന്ന നിമിഷത്തിൽ ഗോതംബുകതിരുകൾ കൊത്തിത്തിന്നാൻ കാക്കകൾ വരുന്ന പോലെ, ഇരുളിന്റെ മറവിലും സുരക്ഷിതത്ത്വത്തിലും സ്ത്രീയെ കടന്നാക്രമിക്കാൻ പുരുഷനെ പഠിപ്പിക്കുന്നതല്ലേ ആ അവസ്ഥ!
ഭയം കൊണ്ടല്ല ഒരുവൻ അത്തരമൊരു കർമ്മത്തിൽ നിന്നു പിന്തിരിയേണ്ടത്‌. മറിച്ച്‌ മാറേണ്ടത്‌ മനോഭാവമാണു... ഒരു അവസരത്തിലും നിനക്ക്‌ ആഗ്രഹ-കാമ പൂർത്തീകരണത്തിനുള്ളതല്ല സ്ത്രീ എന്ന തിരിച്ചറിവും,  ഇരുളിലോ വെളിച്ചത്തിലോ ഒറ്റക്കു കിട്ടുന്ന സ്ത്രീ ഒരു അവസരമല്ലെന്നും തന്റെ ഉത്തരവാദിത്തമാണെന്നുമുള്ള മനോഭാവവും അവൾ തന്റെ അമ്മയും സഹോദരിയും ആണെന്നുള്ള ബോധവും എല്ലാറ്റിനുമുപരി, അവളുടെ ശരീരത്തിനെ തനിക്ക്‌ തന്റെ കാമതൃഷ്ണകളുടെ കലാപഭൂമിയാക്കാൻ യാതൊരു അവകാശവുമില്ല എന്ന അറിവും ആണു സമൂഹത്തിൽ വേണ്ടത്‌!

അവൾ

"എനിക്കവനെ അവസാനായി ഒന്നൂടെ കാണണം", പൊളിഞ്ഞിളകി തുടങ്ങിയ ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ, അടച്ചു സാക്ഷയിട്ട വാതിലിന്റെ നേർത്ത സുരക്ഷിതത്ത്വത്തിൽ നിറം മങ്ങി തുടങ്ങിയ ടിവി സ്ക്രീനിൽ അവന്റെ മുഖം തെളിഞ്ഞപ്പോൾ അവർ പറഞ്ഞു. പുറത്ത്‌ ആരുടെയൊക്കെയോ ആക്രോശങ്ങൾ കേൾക്കായിരുന്നു. നരച്ച ജീവിതങ്ങൾ തിങ്ങി പാർത്ത ഇടുങ്ങിയ തെരുവോരത്തൂടെ നടന്നു നീങ്ങിയ ജന്മങ്ങൾ ആ വീടിനെ ശപിച്ചു. വീട്ടുകാരെ ശപിച്ചു. പഴയ ചില പരിചയക്കാർ സഹതാപത്തോടെയും അൽപം വെറുപ്പോടെയും നോക്കി. ഉള്ളിൽ രണ്ട്‌ ജന്മങ്ങൾ പരസ്പരം പുണർന്നും കരഞ്ഞും സമയം കളഞ്ഞു. ദിവസങ്ങളായി ആരും 

കയറാതെ കിടന്ന അടുക്കളയിൽ നിന്നു പുളിച്ച ഭക്ഷണത്തിന്റെ ഗന്ധവും, വീടിന്റെ പിന്നിൽ നിന്നു കാനയിലെ ദുഷിച്ച ഗന്ധവും ചേർന്നു മുറികൾക്കുള്ളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നു. എന്നാൽ ഇതൊന്നും തന്നെ ആ വൃദ്ധ ദംബതികളെ ബാധിച്ചതേയില്ല. അവർക്ക്‌ കാണാൻ അവരുടെ മകന്റെ ചിത്രം ഇടക്കിടെ ടിവി സ്ക്രീനിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു. അതിനിടക്ക്‌ അവളുടെ മുഖം വരുംബോൾ ഒക്കെ ഒരു നേർത്ത തേങ്ങൽ എവിടെയൊക്കെയോ ഉയർന്നിരുന്നു. 

" അവർ അവനെ കൊല്ലുന്നതിനു മുന്നേ എനിക്കവനെ കാണണം.....", വൃദ്ധ തേങ്ങി.

കോടതിക്കു പുറത്ത്‌ ജനസാഗരമായിരുന്നു. അവളുടെ മുഖം ഓരോ ചുവരിലും മതിലിലും നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു. അവൾക്കു വേണ്ടി കണ്ണീരൊഴുക്കിയവരും അവന്റെ തലക്കു വേണ്ടി സമരം ചെയ്തവരും കോടതിമുറ്റത്ത്‌ തിങ്ങിക്കൂടിയിരുന്നു. അവൾക്ക്‌ വേണ്ടി സോഷ്യൽ മീഡിയകളിൽ വാദിച്ചവർ വീട്ടിലെ വലിയ സ്ക്രീനുകളിൽ സംഭവങ്ങൾ തത്സമയം കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. കാമറ ഫ്ലാഷുകൾ മിന്നി മറഞ്ഞതിനിടെ അവന്റെ കൈ പിടിച്ച്‌ കാക്കികുപ്പായക്കാർ നീതിപീഠത്തിന്റെ വാതിൽ തുറന്നു പുറത്ത്‌ വന്നു. കുപ്പികളും ചെരിപ്പുകളും പറന്നു വന്നു. തല മറച്ചിരുന്ന ചെറിയ കറുത്ത തുണി കാറ്റിൽ പറന്നു വീണു. സദാചാരക്കാരും പുരോഗമനക്കാരും ഒന്നിച്ച്‌ മുദ്രാവാക്യം വിളിച്ചു. സദാചാരക്കാർ സമൂഹത്തിന്റെ അധ:പതനത്തിനെ തെറി വിളിച്ചു. പുരോഗമനക്കാർ പഴമ സമൂഹത്തിൽ വിസർജ്ജിച്ചു പോയ സെക്ഷ്വൽ അനാർക്കിയേയും തെറി വിളിച്ചു. ഇതിനിടെ ചെറിയ ഒച്ചയിൽ ഒരു കൂട്ടം സ്ത്രീപക്ഷക്കാർ പുരുഷ മേധാവിത്തത്തിനെയും 

തെറി വിളിച്ചു. 

"എനിക്കവനെ ഒന്നു കാണണം.. ഒന്നടുത്ത്‌ കാണണം...", വൃദ്ധ കാക്കിക്കുപ്പായക്കാരനോടു തേങ്ങി പറഞ്ഞു.

" അമ്മയാ...", 

വൃദ്ധൻ കാക്കിയോടു മെല്ലെ പറഞ്ഞു. ശബ്ദം കേഴുകയായിരുന്നു. കണ്ണുകൾ മങ്ങി, കണ്ണീർ കാഴ്ച്ച മറച്ചിരുന്നു. 

"ഒന്നു കൊണ്ടോയി കാണിച്ച്‌ കൊടുക്കോ?"

കാക്കിക്കാരൻ വൃദ്ധയുടെ കൈ പിടിച്ചു ആൾക്കൂട്ടത്തിനിടയിലൂടെ നടന്നു. തിരിച്ചറിഞ്ഞ വളരേ കുറച്ച്‌ പേർ അവരെ നിന്ദയോടെയും, വെറുപ്പോടെയും, ചിലർ സഹതാപത്തോടെയും നോക്കി. അടക്കി പിടിച്ച സംസാരങ്ങൾ എന്നാൽ അവർ കേട്ടില്ല.

ചുറ്റും കൂടി നിന്ന അപരിചിതരുടെ മുഖങ്ങൾ അവർ കണ്ടില്ല. മകനായി കൊടുക്കാൻ കൊണ്ടുവന്ന ഒരു കൊച്ചു സഞ്ചി കൈയ്യിൽ ചേർത്തു പിടിച്ച്‌ അവർ കാക്കിയുടെ കൂടെ നടന്നു. 

"അമ്മേ..", മുന്നിൽ പാതി മുഖം മറച്ച മകൻ. കാണാവുന്നിടത്തെല്ലാം നീരും നീലച്ച പാടുകളും. 

കുഞ്ഞിലേ വീണു തൊലി പൊട്ടിയപ്പോൾ പച്ചമരുന്ന് തേച്ച്‌ മുറിവ്‌ മായ്ച്ച മുഖത്ത്‌ കരിനീല പാടുകൾ..

" അമ്മേ..."

"മോനേ.."

"അമ്മേ....."

"നീ അവളെ കൊന്നല്ലോ മോനേ..."

"അമ്മേ..., എന്നെ വെറുക്കരുതേ...."

"ഇല്ല പൊന്നു മോനേ... നിന്നെ ഞാൻ എന്നും സ്നേഹിക്കും..."

"അമ്മേ...."

ശബ്ദം തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങുന്നത്‌ അവൻ അറിഞ്ഞു. പൊലീസ്‌ വാങ്ങിച്ചണിയിച്ച ഷർട്ടിൽ നനവ്‌ പടരുന്നു. കണ്ണീരും ചോരയും താഴേക്കൊഴുകുന്നു. 

"അമ്മേ..."

ആൾക്കൂട്ടത്തിന്റെ  ബഹളം ഏറിയപ്പോൾ, കാക്കിക്കാർ തലങ്ങും വിലങ്ങും ഓടിയപ്പോൾ, തലക്കു മീതെ സൂര്യൻ കത്തി നിന്നു നെറ്റിയിലൂടെ വിയർപ്പും കഴുത്തിലൂടെ ചോരയും ഒഴുകിയപ്പോൾ, അവന്റെ മുന്നിൽ അമ്മ കയ്യിൽ ഒരു കൊച്ചു വെട്ടുകത്തിയുമായി നിന്നു.

"നീ അവളെ കൊന്നല്ലോ മോനേ... 

ഇതിൽ കൂടുതൽ ഞാൻ നിന്നെ എങ്ങനെ സ്നേഹിക്കും എന്റെ മോനേ...."

കാക്കിക്കാരുടെ കൈകളിൽ തളർന്നു വീഴുംബോൾ, അമ്മ ഒരു മായ പോലെ മറയുംബോൾ, പാതി മങ്ങിയ അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഒരു ചുമരിലെ ചിത്രത്തിൽ തങ്ങി നിന്നു.

അവളുടെ മുഖം.

അവൾ മന്ദഹസിചുവോ?